کاروند پارسی

از پس هر سبکی، سبکِ متضاد یا «پادسبک» آن پدیدار می‌شود. سبک مانند یک موجود زنده از نطفه‌ای کوچک می‌زاید و آرام آرام می‌بالد؛ اوج می‌گیرد، قدرتمند و فراگیر می‌شود. پس از مدتی به‌تدریج رو به پیری و زوال می‌رود. دوران انحطاط یا بی‌رمقی سبک، دورانی است که الگوها و شاخصهای آن عادی، فراگیر و بی‌تأثیر می‌شوند. وقتی گفتمان ادبی از الگوهای مأنوس و مکرر سبک اشباع شود آفرینش ادبی جز تکرار و کلیشه چیزی پدید نمی‌آورد. در چنان شرایطی تلاشهای نوخواهی، سازِ مخالف می‌نوازند و نوآوری را در روگردانی از جریان مسلط می‌جویند. رفتارهای خلاف عادت به فضای بی رمق ادبی، تازگی و نشاط انقلابی می‌دهد. جرقه‌های سبک جدید زده کاروند پارسی...

نوروز هر جا نوروز هست آنجا ایرانشهر است.هدایای نوروزی در دربار معاویه در شام سالهای 40 هجری ومن جوده (عبیدالله بن عباس اجود اهل الحجاز): أن معاوية بن أبي سفيان أهدى إليه وهو عنده بالشام من هدايا النيروز حللاً كثيرة ومسكاً وآنية من ذهب وفضة ووجهها مع حاجبه، فلما وضعها بين يديه نظر إلى الحاجب وهو ينظر إليها، فقال: هل في نفسك منها شيء? قال: نعم والله، إن في نفسي منها ما كان في نفس يعقوب من يوسف عليهما السلام؛ فضحك عبيد الله، وقال: فشأنك بها فهي لك. (عقد الفرید، لابن عبد ربه) آوازهای نوروزی در بغداد آوازهای نوروزی در دربار المکتفی بالله  (متوفی 290 قمری/ 908 میلادی) خلیفه عباسی در بغداد وأما الصوت کاروند پارسی...

پرسشی که ذهن بسیاری از دانشجویان و پژوهشگران ادبیات را مشغول خود‏ می‌دارد این است که چرا در بحث و جدلهای پیرامون علوم انسانی ایران، نامی از ادبیات، «مطالعات ادبی» یا «ادبیات‌شناسی» شنیده نمی‌شود؟ هرگاه پای علوم انسانی در میان است سخن از جامعه‌شناسی، علوم سیاسی، اقتصاد، گاهی تاریخ و زبانشناسی می‌رود ولی از نظریۀ ادبیات، نقد ادبی حتی آثار ادبی،  که همیشه نقش مؤثری در بازنمایی و نقد ارزشهای فرهنگی و تغییر نگرشهای  اجتماعی  داشته و دارند چندان سخنی در میان نیست. آیا مطالعات ادبی - که موضوعش (ادبیات) ظرف ارزشها و تجارب اجتماعی و فرهنگی است - در زمرۀ دانشهای علوم انسانی به شمار نمی‌آید؟ فراتر از این کاروند پارسی...

  شاعر باید که بسیار بکوشد تا نشان فرهنگی بگیرد و نمایندۀ هویت مردم خود شود. او ناگزیر از رسیدن به سبک شخصی خویش است. سبک، عبارت است از اندیشه و صدا و رفتارهای همگن و همسویی که در تک تک شعرهای او پنهان است. سبک شخصی حتی به شعرهای ضعیف او هم هویت می‌دهد. صدای او وقتی مؤثر و ماندگار می‌شود که به مرکز فرهنگ (توافق عمومی خوانندگان) سوق داده شود. دریغا که این آرزو با سرودن ده یا بیست شعر خوب بر نمی‌آید. شاعر باید یک پیوستار کلامی ابداع کند به اندازۀ یک دیوان پنج هزاربیتی، یا چند دفتر شعر همصدا تا صدای او «متن‌واره» شود و خوانندگانش دهها شعر را همصدا و همسو و متعلق به یک متن بدانند. متن‌آفریدن راز ت کاروند پارسی...